Mały wielki książę

Co się dzieje w momencie, kiedy się znajdziecie?

Wiesz, ty masz już tylko jedną szczoteczkę do zębów, w kubku, na wannie, on śpi na kanapie od tygodni.

Co się dzieje w momencie, kiedy jesteś na granicy wytrzymałości i chcesz powiedzieć mężowi, że odchodzisz? Kiedy wiesz, że cię kocha, ale niekoniecznie to wystarcza. Kiedy nie jesteś już sobą, kiedy nie czujesz wsparcia i nie słyszysz już “powodzenia”. Kiedy jedyne rozterki, które pojawiają się w twojej głowie dotyczą tego, jak zareaguje rodzina, co stanie się z podziałem waszego “majątku”. Z kim zostanie kot, czy powinnaś wysyłać pieniądze na karmę dla psa, czy może będziecie dzielić się opieką nad pupilem? Co jest lepsze?

A w momencie kiedy masz żonę, dziecko czy dwójkę, kiedy czujesz wypalenie, zmęczenie tematu spotykasz jakąś “ją”. Powiew świeżości. Zapach kawy w jej kuchni jest inny, to, że potrafi przyrządzić steka wprawia cię w osłupienie. Każda delegacja, każdy wyjazd jest zbawieniem. W nowych miastach poszukujesz odpowiedzi, wymówki, czegoś, co cię zatrzyma na dłużej, co pozwoli ci uciec od tego, co czeka na ciebie w domu.

Czasami nie chodzi o uczucie. Możecie się kochać, ale po prostu możecie też być nieszczęśliwi.

Nie dajecie już sobie tego, co kiedyś. Rozmyły się wam plany, marzenia. Nie patrzycie na siebie tak, jak kiedyś – obecny  związek trwa kilka czy kilkanaście lat, nie umiecie siebie zaskoczyć.

I nagle widzisz ją. Jest tym, czego potrzebujesz. Pod nią gotowy jesteś podporządkować świat, dla niej zrywasz się wcześniej z pracy i dzwonisz w nocy, żeby nie mogła o tobie zapomnieć. Ona cię nie skreśla, słucha twoich bolączek, pociesza, stara się wczuć w sytuację i ma poczucie, że oddajesz się pod jej opiekę. Niby bierzesz za nią odpowiedzialność, ale jednocześnie liczy się dla ciebie tylko to, żeby jej zamącić w głowie. Żeby zrobić tak, żeby była twoja i żeby tylko ciebie chciała. Wiesz, że łatwo ją spłoszyć i ucieknie, a z drugiej strony tak cię pociąga ta niewinność, tak bardzo.

Chciałbyś opowiedzieć jej cały świat, na jednym oddechu wypowiedzieć wszystkie miejsca, w które ją zabierzesz. Opowiedzieć jej czego się boisz, co spędza ci sen z powiek, czego ci brakowało do momentu, w którym pierwszy raz ją ujrzałeś. Jaką piosenkę jej zanucisz, kiedy złapiesz ją za kolano w samochodzie, że Bieszczady są najwspanialszym miejscem na świecie. Kupisz jej kwiaty, może jakiś naszyjnik i przytulisz, gdy wiatr mocniej zawieje. Może niekoniecznie ją pokochasz, może zawsze pozostanie w sferze “what if”. Nie zdobędziesz się na dotyk czy pocałunek, zamarzysz tylko o tym, że przy niej mógłbyś być trochę bardziej szczęśliwy. Nie myślisz jednak o niej za bardzo, wysłuchujesz, i owszem, ale jednocześnie sprzedajesz jej swoją wizję. Związku. Świata. Rodziny. Nie tworzysz jej wspólnie, narzucasz ją jej. Uzależniasz ją od siebie. Dla siebie.

Po czym na kolana wskoczy ci córka i sobie uświadomisz, że niczego nie zmienisz. Niby się boisz, ale generalnie nie chcesz. Już się nie oszukujesz, że potrafisz wybrnąć z tej sytuacji i postawić wszystko na jedną kartę.

Ii pomyślisz sobie, że jutro możesz spróbować być szczęśliwy. W obecnym stanie rzeczy.

Uspokoisz swoje pragnienia, zamieciesz pod dywan.

Przytulisz małą, ucałujesz w czoło, zapewnisz, że nie pozwolisz, aby ktokolwiek kiedyś ją zranił, złamał jej serce.

Znikniesz z życia tej drugiej, którą chciałeś kiedyś całować. Dla której mógłbyś zostawić wszystko albo nic, i z którą rozmowy w nocy były tak bardzo ekscytujące, że każda próba snu była pomyłką.

Taki mały wielki książę.