Mentalność grubasa.

Mentalność grubasa jest czymś,  z czego nie zdawałam sobie sprawy. Kompletnie! Serio! Im dłużej o tym myślę, tym bardziej jestem przekonana, że to będzie sprawa, która będzie spędzać mi sen z powiek. Już tak jest, a co dopiero będzie później.

Gdy w grudniu podejmowałam decyzję o zmianie życia, tj. schudnięciu, odrzuceniu fast foodów itp. to założyłam to wszystko bez daty końcowej. Nie wiedziałam ile chcę schudnąć, nie wiedziałam w jakim czasie. Wiedziałam tylko, że teraz albo nigdy. Jeszcze w tamtym roku mój wysiłek fizyczny to było: chodzenie po sklepach, chodzenie na śniadanie, chodzenie na obiad czy kolację, na piwo i na wódkę. Sporadyczny seks i w zasadzie tyle. Nie biegałam, nie chodziłam na długie spacery, nie wiedziałam, co to sztanga i że dorośli ludzie też jeszcze używają skakanek. Moja koleżanka skierowała mnie do Dawida, trenera, którego poznała, gdy sama robiła tzw. wakacyjną formę. Spotkałam się z nim zaraz przed Sylwestrem. Kazał mi się zważyć, zmierzyć, chciał żebym opisała, co jadam w mejlu tak, aby łatwiej było ułożyć dla mnie jakiś plan żywienia i treningów. I tak się zaczęło.

Wychodziłam z płaczem z tej pieprzonej sali, stałam i ryczałam pod prysznicem z tej bezsilności, złości, nienawiści do siebie i do tego, w jakim stanie fizycznym byłam. A poza tym? Wszystko było dobrze. Zakochałam się, byłam szczęśliwa. Gruba, ale pewna siebie, mimo tych wszystkich kilogramów i centymetrów to byłam tak przyzwyczajona do tego, co dźwigałam na barkach, że zwyczajnie to pokochałam, bądź zaakceptowałam. Miałam zaplanowany urlop w Maroko i byłam bardzo pewna tego, że wiem, co robię i po co. Pierwsze sukcesy mojej walki z wagą przyszły w zasadzie szybko, wiadomo, że na początku tak właśnie jest. Zaraz potem doszedł rozpad związku, który trochę zaburzył moją wiarę w to, że robię coś dobrze, no bo jak to? Chciał mnie z tymi 10kg więcej a nie chce teraz, kiedy zaczynam o siebie dbać i nawet mi to wychodzi? No cóż. Kwestia tysięcy rozmów z koleżankami, sporo łez i niestety trochę zwątpienia, jednak NIGDY, powtarzam, NIGDY nie rezygnowanie z treningu.

Jestem teraz tu, siedzę (a może powinnam stać) przed Wami i przyznaję się do swojej największej słabości: braku wiary w siebie. Autentycznie tak zakompleksiona nie byłam jeszcze nigdy, jak jestem teraz. Ważę się non stop, ciągle robię sobie zdjęcia, mam wyrzuty sumienia, gdy zjem coś, co kiedyś wpierdzielałam na potęgę. Jest dobrze, schudłam niemal 20 kilogramów, z obwodów całego ciała straciłam ponad metr! Sam brzuch to chyba 22 centymetry, o ile się nie mylę, a mijając na ulicy dziewczyny oglądam się za nimi i wmawiam sobie, że nigdy to nie będę ja. Że ja nie będę mieć takich łydek, takiej pupy, takich jędrnych ramion i takich rysów twarzy. Patrzę w to lustro i nie widzę tych zgubionych kilogramów.

Na litość boską, do Rzymu w czerwcu spakowałam ciuchy, które nosiłam rok temu bo zwyczajnie ZAPOMNIAŁAM, że schudłam. Ja wiem, że to dziwne, chore, głupie, ale totalnie nie wierze w to, że schudłam aż tyle i że uciekające mi z tygodnia na tydzień centymetry widać. Mówi mi o tym przyjaciółka, Mama, Babcia, jakiś facet skomplementuje, że nie poznał, bo widzieliśmy się ostatnio w listopadzie, a ja nadal nie wierzę. I umniejszam temu, i zamiast przyznać “zajebiście mocno się staram, żeby schudnąć” to mówię “no co ty, jeszcze 15 kilogramów do zrzucenia, wtedy będzie dobrze”.  Jestem tym zmęczona 24 godziny na dobę i każdą randkę mam ochotę odwołać tłumacząc sobie w głowie, że przecież nie widać, że schudłam, bo ciągle jestem gruba.

Siedzę i walczę ze sobą. Nie z jedzeniem, do tego się przyzwyczaiłam. Walczę ze swoją głową, żeby być zadowolona i szczęśliwa, żeby uwierzyć w to, że teraz to naprawdę moje kompleksy powinny być mniejsze niż 20 kilogramów temu. DWADZIEŚCIA KILOGRAMÓW MNIEJ. Tyle mam. To jest tak cholernie dużo, gdyby tak schudła moja koleżanka to powiedziałabym “japierdole, serio? nie wierzę! jesteś mega dzielna”. A tymczasem wiecie, co mówię sobie? “Paulina, odwołaj tę randkę w ciemno, nie wyglądasz jak na zdjęciach- Instagram, Facebook, wszystko kłamie. Po prostu się dobrze ustawiłaś. Jesteś chodzącym rozczarowaniem.” To jest najtrudniejsze. Wiecie? Dieta, treningi, pęcherze, zakwasy – to wszystko nic w porównaniu z tym, co dzieje się w naszej głowie. To jest walka, o której nie wiedziałam, że się odbędzie. Wzięła mnie z zaskoczenia, a ja ciągle, CIĄGLE, staram się ją wygrać.

To jest właśnie mentalność grubasa. W odbiciu lustra może być ciebie mniej, ale w twojej głowie i w twoim myśleniu, jak postrzegają cię inni, wciąż jesteś tą dziewczyną, która sporo waży, sporo je i nic, kompletnie nic, z tym nie robi.