Mając dwadzieścia kilka lat chcesz być w związku.
Obojętnie czy jesteś sam/a od roku czy nigdy nie byłaś z nikim na poważnie. Jakaś cząstka ciebie chce sprawdzić romantyczne scenariusze filmowe w praktyce. Potrzebujesz czułości, uwielbienia, adoracji, przytulenia. Chcesz kupować gumę balonową, jak to było kiedyś. Biegać z łaciatą milką przed jakimiś gówniarzami, żeby schować się w parku za drzewem i nieśmiało całować z kilka lat starszym chłopakiem. Masz ochotę wypić tanie wino przy ognisku, pisać wyznania na piasku, na plaży. Chcesz dopasować tekst ulubionej piosenki do sytuacji, w której się znajdujesz.
To nic złego.
Badziewne romantyczne filmy sprawiają, że czujesz się najbardziej samotna w czasie kiedy je oglądasz. Usilnie szukasz kogoś, kto by się tobą zaopiekował. Co miesiąc może być to ktoś inny, ktoś, kto nadszarpnie ci nerwy, zrujnuje kilka nocy i sprawi, że piosenka ‘I need my girl’ nigdy nie zabrzmi już tak dobrze, a ‘Hero’ Foo Fighters sprawi, że napłyną ci łzy do oczu.
Jasne, zawiedziesz się milion razy, sparzysz przeokropnie. Wszystko w imię tego, żeby do kogoś należeć (choć to nie kwestia posiadania, jak pisze Pezet w “W moim świecie”).
Bo we dwoje raźniej.
Bo można wyjść na spacer, pomilczeć, porobić głupie miny. Wymyślić słowa, które będą hasłem np. na kocham cię (ja testowałam kiedyś “swędzi mnie łokieć” czy coś…).
I to wszystko jest tak piękne, tak cudownie jest móc czuć się, jak kiedyś.
To nic dziwnego, że za tym tęsknisz, jeśli kiedyś tego zaznałaś. Chcesz beztroski, chcesz świeżej miłości, romansu, który sprawi że będziesz chodzić z wypiekami na twarzy, śmiać się do telefonu w tramwaju czy autobusie.
Chcesz być czyjaś. Cierpliwości, na pewno będziesz. 🙂
Brak komentarzy